Eerste stageweek
Door: Lonneke Schut
Blijf op de hoogte en volg Lonneke
29 Augustus 2014 | Guatemala, Quetzaltenango
Ja ja ik ben dan eindelijk echt begonnen met mijn stage. Het begon allemaal op en top Guatemalteeks. Ik zou maandag namelijk twee gezinnen zien en beide kwamen niet opdagen, daarnaast was het gewoonweg chaos want het gezin dat er wel was en met andere vrijwilligers aan het werk was, was eeeerrrrrggggg groot! En de kinderen hadden nogal wat energie!
Maar gelukkig was het gezin dat er maandag niet was, vandaag wel gekomen en heb ik kennisgemaakt met een jongetje met wie ik vanaf nu twee keer in de week zal gaan werken (dinsdag en donderdag middag). Deze jongen heeft zijn moeder 3 jaar geleden aan een verkeersongeval verloren en heeft dit nog niet verwerkt.
Ik heb gemerkt dat therapie hier een groot taboe is en dat er daardoor op een hele andere wijze gewerkt moet worden. Deze jongen bijvoorbeeld zou hier niet zijn geweest als we gezegd hadden dat hij therapie zou krijgen. Hij komt om Engels te kunnen praten en te oefenen (naast dat we Engels spreken, geef ik hem natuurlijk ook therapie). Pas wanneer de jongen een tijdje in therapie is, zal ik proberen de vader erbij te betrekken door in gesprek te gaan over de Engelse lessen en hoe dit gaat. Waarna het gesprek langzamerhand (hopelijk) overgaat over de rouwverwerking van zijn zoon. Dit is in ieder geval het plan, dus ben heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Dat is wel even wat anders dan in Nederland waar mensen met een vooraf vastgesteld doel naar je toe komen. Hier kan ik niet eens vragen wat iemand tijdens te therapie zou willen leren.
De komende tijd zal ik vooral met dit gezin werken en over enige tijd met meerdere gezinnen gaan werken.
Ik ben benieuwd!
Maar gelukkig was het gezin dat er maandag niet was, vandaag wel gekomen en heb ik kennisgemaakt met een jongetje met wie ik vanaf nu twee keer in de week zal gaan werken (dinsdag en donderdag middag). Deze jongen heeft zijn moeder 3 jaar geleden aan een verkeersongeval verloren en heeft dit nog niet verwerkt.
Ik heb gemerkt dat therapie hier een groot taboe is en dat er daardoor op een hele andere wijze gewerkt moet worden. Deze jongen bijvoorbeeld zou hier niet zijn geweest als we gezegd hadden dat hij therapie zou krijgen. Hij komt om Engels te kunnen praten en te oefenen (naast dat we Engels spreken, geef ik hem natuurlijk ook therapie). Pas wanneer de jongen een tijdje in therapie is, zal ik proberen de vader erbij te betrekken door in gesprek te gaan over de Engelse lessen en hoe dit gaat. Waarna het gesprek langzamerhand (hopelijk) overgaat over de rouwverwerking van zijn zoon. Dit is in ieder geval het plan, dus ben heel benieuwd hoe dat gaat uitpakken. Dat is wel even wat anders dan in Nederland waar mensen met een vooraf vastgesteld doel naar je toe komen. Hier kan ik niet eens vragen wat iemand tijdens te therapie zou willen leren.
De komende tijd zal ik vooral met dit gezin werken en over enige tijd met meerdere gezinnen gaan werken.
Ik ben benieuwd!
-
29 Augustus 2014 - 10:39
Gonny:
Lieve Lonneke, Hoe heet dat jongetje waar je mee gaat werken. Het zal vooral gaan om zijn vertrouwen te winnen. Weet je nog van mijn Maliki uit Angola? Door het poten van een zonebloempit en het zien van die grote zonnebloem die eruit groeide kwam zijn vertrouwen weer terug. Wat zal dit jongetje nodig hebben? Ik heb met Mika van 7j een hut gebouwd in het schothorsterbos. Hij maakte eerst een bank voor mij en daarom heen een hut. Dat was fijn.Warme groet Gonny -
31 Augustus 2014 - 15:56
Marjolein:
Lijkt me wel raar om via zo´n omweg te werken, maar moet wel kunnen lukken... Alleen bij de vader wordt het denk ik lastiger... Die zal het misschien meer doorhebben. Maar het kan ook dat hij het wel ok vindt en zelf de dekmantel meehelpt... Als hij het gevoel heeft dat hij het wel nodig heeft, maar niet zo mag noemen.
succes, gr Marjolein
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
